Kontrowersje wokół wyznaczania granic dobra prawnego. Uwagi na marginesie postanowienia Sądu Najwyższego z 23 września 2009 r., KZP 15/09

Autor: Szymon Tarapata
Data publikacji: 10 lutego 2012
Pozycja w wydaniu internetowym: 2/2012

W treści omawianego postanowienia Sąd Najwyższy stwierdził, iż osoba, która pozostawia pojazd mechaniczny w płatnej strefie parkowania, nie uiszczając właściwej opłaty parkingowej, dopuszcza się wykroczenia kwalifikowanego z przepisu art. 92 § 1 k.w. Nadto Sąd Najwyższy stwierdził, iż przedmiotem ochrony rzeczonego typu czynu zabronionego są znaki i sygnały drogowe. Autor nie zgadza się z powyższymi poglądami najwyższej instancji sądowej.

Streszczenie: W artykule wskazano, że Sąd Najwyższy przedstawił błędne poglądy dotyczące przyjętych na gruncie prawa karnego struktur normatywnych. Co więcej – organ procesowy, w toku egzegezy tekstu prawnego, przyjął wadliwą metodę wyznaczania granic dobra prawnego. W treści opracowania przedstawiono poglądy dotyczące przedmiotu ochrony, wyrażane zarówno w orzecznictwie, jak i w piśmiennictwie, a także ustalenia dotyczące miejsca tego znamienia w strukturach normatywnych oraz zarysowano metodę służącą do identyfikacji dobra prawnego. Następnie wywody te zostały skonfrontowane z taktyką interpretacyjną Sądu Najwyższego.